(Υπο)συνειδητο.

Μ' ακούς; Σου φωνάζω με τα χείλη της ψυχής διάπλατα. Η τελευταία απέλπιδα προσπάθεια για επαναπατρισμό των αισθήσεων. Ουρλιάζω με όλες μου τις νότες, μαζί και τις αλλοιώσεις τους. Φτιάχνω το πιο δυσαρμονικό τραγούδι και σου ζητώ να το βιώσεις.

Μ' ακούς; Υφαίνω λέξεις με διάφανη κλωστή και περιμένω να την κόψεις. Βαφτίζω τα χρώματα με τα δικά σου λόγια και δομώ προτάσεις από το είναι σου. Σου απαριθμώ τα γράμματα του αλλότριου σε μένα αλφάβητου, για να διαλέξεις τα πιο ξεχωριστά.

Μ' ακούς; Εγκλωβίζω την σκέψη σε επτασφράγιστο κουτί και πετώ το κλειδί απ' το παράθυρο. Περιμένω την επόμενη κίνηση, αυτήν της απελευθέρωσης. Αραδιάζω τις στιγμές μου στο ξύλινο πάτωμα και τις απογυμνώνω.

Μ' ακούς; Εγώ δεν μ' ακούω. Νιώθω τις φωνητικές μου χορδές να πάλλονται βίαια, αλλά η σιγή παραμένει αναλλοίωτη. Αν μ' ακούς, πες μου τι λέω. Διάβασέ τα χείλη μου και σημείωσε σ' ένα χαρτί πρόχειρο τη διάταξη των σκέψεων μου. Μετάφρασέ το κείμενο στη δική σου γλώσσα και αφομοίωσέ το. Ύστερα, κάψε το χάρτι και ψιθύρισέ μου τις λέξεις που με λύσσα ξεχύνονται απ' το στόμα μου. Και αφού μού εκθέσεις την αλήθεια του νου μου, βάλε με να κοιμηθώ. Και μόλις ξυπνήσω, πες μου πως όλα ήταν όνειρο. Και βάλε με να φωνάξω πάλι.