Static.

Κι ήθελα λέει να'χω την τελευταία λέξη. Ήθελα να'μαι εκεί, στο χείλος του γκρεμού, πριν τελειώσει το οξυγόνο και τα δέντρα γίνουν ένα με τις καρδιές μας. Δυό φορές να προχωρήσω, και τις δυό ανάποδα και να κοιτάξω τον κόσμο με τη θολή ματιά της αλλοφροσύνης και του κρύου ιδρώτα. Ήθελα, ίσως, να είμαι κάπου καλά κρυμμένος στα υγρά σοκάκια του χθες και να κοροϊδεύω το αύριο που νομίζω οτι προσεκτικά σχεδιάζω. Εσύ είμαι εγώ κι εγώ είμαι κανένας. Και τα πουλιά ξεχάστηκαν στη διαδρομή, αλλάζοντας πορεία. Κρίμα που δεν έχει χρώματα αυτό το συναίσθημα. Ήθελα, τέλος, να ανοίξω μια μόνιμη πληγή πάνω σου, να την βλέπω και να καθρεφτίζομαι στην ερυθρή σάρκα σου. Ήθελα... Κάπου το έχασα κι εγώ. Κρασί, τσιγάρο και τετράδια ανοιχτά και ευθυγραμμισμένα.

+-

Στο χαμό, μη διστάσεις. Εκεί, λίγο πριν το τέλος, ανάπνευσε όσο πιο βαθιά μπορείς, μέχρι να τελειώσει το οξυγόνο απ'τη γυάλα όπου αυτοτοποθετήθηκες. Μέχρι να σβήσουν όλα τα κεριά και να σωπάσουν οι πνιχτές φωνές, θα έχεις χαθεί. Ίσως και να ξυπνήσεις. Όπως και να'χει, η βουτιά στο κενό έχει άποψη.